تأثیر استفاده از عصا بر متغیرهای کینماتیکی راه رفتن سالمندان مرد

هدف از اجرای این پژوهش بررسی اثر استفاده از عصا بر متغیرهای کینماتیک راه رفتن بود. روش شناسی:تعداد 10 سالمند بدون سابقه استفاده از عصا (گروه I) و تعداد 10 نفر سالمند با حداقل 3 سال سابقه استفاده از عصا (گروه II) بررسی شدند.  همه­ی آزمودنی­ها بالای 60 سال سن داشتند. این افراد فاقد هر گونه بیماری حاد اثرگذار مانند پارکینسون بر راه رفتن بودند. ابتدا اندام­های سر، تنه، لگن، ران، ساق و پا در سمت راست بدن با استفاده از مارکرهای کروی منعکس کننده نور شناسایی شدند. سپس با استفاده ازH-Rez 3D Motion Analysis System (240 HZ) و سه دوربین مدل Falcon متغیرهای کینماتیکی راه رفتن آزمودنی­ها اندازه‌گیری و ثبت گردید. برای تحلیل آماری از آزمون MANOVA با سطح معناداری (05/0=α) استفاده شد. یافته­ها: نشان دادند که طول گام در گروه 1 و 2 به ترتیب برابر بود با 5/23±1/134 و 68 ± _cm/s114که اختلاف بین آن­ها معنی دار بود (01/0=P). همچنین سرعت راه رفتن گروه تجربی با _cm/s65 به طور معنی‌داری کوچکتر از سرعت راه رفتن در گروه کنترل  _cm/s8/90 بود(01/0=P). همچنین زمان گام و درصد زمان استقرار نیز در گروه 1 به طور معنی داری 16% بیش از گروه 2 بود (01/0=P). بحث و نتیجه­گیری: در راه رفتن با عصا یک تکیه گاه اضافی نسبت به راه رفتن عادی ایجاد می‌شود. هنگام تکیه بر عصا مرکز ثقل جایگیری متفاوتی پیدا می­کند و به همین خاطر مکانیک راه رفتن تغییر می­کند. کندی راه رفتن طول گام کوتاهتر در افرادی که از عصا استفاده می­کنند مشاهده شد. برای کاهش عوارض ناشی از این شرایط وجود یک برنامه مستمر توانبخشی برای سالمندان توصیه می­شود.